Wat als letters ook gevoelens hadden?

Ze gaan er met je neus vandoor, geschreven door Ted van Lieshout, werd me aangeraden door een vriendin die zei dat het boek perfect paste bij het thema van W3 aangezien het een mengeling is tussen gedichten en een verhaal.

De opzet van het boek was verfrissend. Gepersonifieerde letters die hun dichter terug aan het schrijven wilden krijgen, was iets dat me als Pixar liefhebber ten zeerste aansprak. Het feit dat letters onderling eigen karaktereigenschappen hadden en konden oorlog voeren met letters uit een ander boek, werd op een creatieve manier gebracht door te spelen met de lettergrootte en -kleur. De auteur had ook oog voor de emotionele component van een verhaal: de chaos die een oorlog met zich meebrengt, werd weerspiegeld in de wijze waarop van Lieshout zijn bladschikking indeelde.

Het is echter in deze chaos dat ik mijn enthousiasme voor

het boek verloor. Wat begonnen was als ontspannend leesvoer, veranderde al snel in barstende hoofdpijn en het scannen van bladzijde in plaats van grondig lezen. Het was de eerste keer in lange tijd dat ik meer plezier haalde uit het boek beëindigen dan uit het lezen zelf. Dit boek was voor mij dan ook een teleurstelling, aangezien ik me in een boek wil kunnen verliezen, zeker met de beperkte tijd die ik deze dagen heb om me aan lezen te wijden.

Kort samengevat zou ik willen stellen dat dit boek mij niet heeft kunnen bekoren. Als leerkracht wil ik dat een boek mijn leerlingen van het plezier van lezen kan overtuigen, iets waar dit boek bij mijzelf in faalt. De mogelijke literaire waarde van dit boek weegt voor mij niet op tegen het verlies van leesplezier en verdwijnt daarom terug in mijn boekenkast.